Preek Palmzondag 2025. Twee gezichten van de liefde.

Liefde heeft twee gezichten. Liefde heeft een blij, vrolijk, opgewekt gezicht. Dat gezicht zien we bij iemand die verliefd is, bij iemand die gelukkig is, bij iemand die blij is met wat hij of zij heeft. Maar liefde heeft ook een droevig gezicht, een terneergeslagen gezicht. Dat zien we als iemand afscheid moet nemen van zijn of haar geliefde bij een uitvaart. Dat zien we als iemand moet vluchten van een oorlog of bij iemand die diepe zorgen en schulden heeft.

In onze liturgie is er geen dag waarop die twee gezichten zo prominent naast elkaar staan als vandaag, op Palmzondag. We lezen twee evangeliën: het evangelie van de Blijde Intocht van Jezus in Jeruzalem, waarbij Hij wordt bejubeld en de mensen blij zijn dat Hij er is. En we lezen het passieverhaal, waarbij Jezus valselijk wordt beschuldigd, de mensen Hem uitjoelen en Hij ter dood wordt veroordeeld, zijn kruis moet dragen en uiteindelijk sterft aan datzelfde kruis.

Hoe gek het ook klinkt, maar de twee gezichten van de liefde komen van één en dezelfde liefhebbende God. Regelmatig wordt de vraag gesteld: Waarom moest Jezus zo’n ellendige dood sterven? Had Hij niet gewoon een mooi leven kunnen leiden en op zijn oude dag rustig kunnen sterven? Waarom liet God Hem zo vreselijk lijden? Inderdaad, Jezus had op zijn oude dag kunnen sterven, rustig in zijn slaap. Dat had voor onze verlossing niet veel verschil gemaakt. Echter, als God besluit om mens te worden, als Hij het leven met ons wilt delen, maar zou kiezen voor een luxueus leven, zonder zorgen en pijn, ergens op een tropisch eiland, wat zou die menswording dan voorstellen?

Zouden we dan niet zeggen: God, als U het mens-zijn met mij deelt, zoek mij dan ook op in mijn verdriet, in mijn pijn, in mijn eenzaamheid, in mijn ellende! Als God mens wordt, als Hij ervoor kiest om jouw en mijn leven te delen, dan hoop je toch dat Hij niet alleen deelt in je vreugde en je blijdschap, maar óók in je verdriet, je eenzaamheid, je pijn? Precies dat laat het kruis zien: God deelt ons leven ten volle, in alle vreugde én verdriet. God wordt mens tot in het meest godverlaten oord dat er is: de dood. Het kruis toont ons de enorme dieptedimensie van Gods liefde, een dieptedimensie die wij niet hadden kunnen zien wanneer Jezus als oude grijsaard in zijn slaap was overleden. Precies daarin ligt onze hoop verankerd: hoever we ook van God kunnen afdwalen, in zijn Zoon is Hij ons steeds nabij.

De Goede Week, die vandaag begint, is een week met twee gezichten. Het is een week van pijn en zondebesef, maar het is ook een week van vreugde en hoop. En dat laatste zal zegevieren. Het palmtakje (in ons geval een takje van de buxus, omdat hier geen palmbomen groeien), herinnert ons daar steeds weer aan. Steek het thuis achter het kruis en dank God voor zijn grootste act van liefde: mens geworden in Jezus en voor ons gestorven aan het kruis, uit liefde om ons te redden. Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen