Preek 5e zondag 40-dagentijd (jaar C): Fil. 3, 8-14. Verlies wordt winst.

Tijdens sollicitatiegesprekken wordt vaak de vraag gesteld wat je sterke punten zijn. Waarin onderscheid je jezelf? Welke sterke punten neem je mee naar je nieuwe baan? En wat kan het bedrijf waarvoor je wilt gaan werken daar beter aan worden? Hoe kun je ‘het team’ ermee versterken? Naar zwakke punten wordt ook gevraagd, maar dan meer als risico. Waarmee moeten we rekening houden? Waar is nog verbetering nodig?

Je sterke punten zijn karaktereigenschappen en vaardigheden die je verder helpen. Je hebt ze hard nodig in deze op competitie ingestelde wereld. Zwakte is een negatieve eigenschap, waarmee je jezelf en anderen in gevaar kunt brengen. De apostel Paulus gaat aanvankelijk prat op zijn sterke punten. Hij komt uit een goed joods milieu, heeft gestudeerd bij de beroemde rabbi Gamaliël, hij is een ijveraar voor God en heeft zelfs mannen en vrouwen in boeien geslagen omwille van de rechte joodse leer (Hand. 22, 3).

In de tweede lezing vandaag uit de Filippenzenbrief lijkt Paulus zijn indrukwekkende CV in stukken te scheuren. Het stelt allemaal niks voor. Met alles wat hij bezit, met alles wat hij heeft bereikt, met al zijn kennis en inzicht heeft hij God niet leren kennen. God bleef voor hem een abstract idee, verborgen in de letters van de Wet. Dat veranderde radicaal toen Jezus zijn pad kruiste. Op weg naar Damascus viel hij ter aarde toen een licht hem plotseling omstraalde (Hand. 9, 3). Hij viel van zijn voetstuk. En met zijn val vielen ook al zijn sterke punten.

Nu, als hij daarop terugkijkt, beschouwt Paulus dat alles als verlies. Niet een verlies waarover je rouwt, maar een verlies waarmee je je gelukkig prijst. Verlies wordt winst. Al die sterke punten waren voor hem een sta-in-de-weg om God te kennen zoals Hij werkelijk is: een God van liefde en ontferming, van genade en verlossing. Dat wil niet zeggen dat Paulus al zijn opgedane kennis en ervaring overboord zet. Nee, want die komen hem nog steeds van pas. Hij plaatst ze nu in een ander kader, namelijk dat van Jezus.

Het naleven van de Wet is vooral een menselijke inspanning, dat het risico met zich meedraagt dat je daarop gaat pochen of er rechten aan gaat ontlenen. Dat horen we nog vaak: ik heb veel voor de kerk gedaan, dus kan ik nu bepaalde rechten doen gelden. Alsof de kerk een beleggingsmaatschappij is: ik heb erin geïnvesteerd, kan ik nu rendement ontvangen? Helaas werkt het zo niet. Wat je doet voor een ander, voor de kerk of voor wie dan ook, doe je uit dankbaarheid voor wat God voor jou in Christus heeft gedaan. Zet je voor Hem je sterkte punten in of voor jezelf? Doe ik met mijn talenten het goede voor een ander, omwille van die ander, of toch voor mijzelf? Dat is de vraag die Paulus hier stelt. In het licht van Christus is elke naaste je broeder en zuster voor wie jij er mag zijn.

We zijn met de geloofsleerlingen al een tijdje op weg. Regelmatig komen we samen om het geloof te verkennen en te verdiepen. We reiken kennis en verdieping aan, niet om je zodoende van een ander te kunnen onderscheiden en evenmin om Jezus te kunnen vinden. Jezus zoekt jou in de allereerste plaats, zoals Jezus ook Paulus zocht, terwijl Paulus met heel andere zaken bezig was. We kunnen handvatten aanreiken waarmee je kunt groeien in je relatie met Jezus, met zijn Kerk en met de minste van zijn broeders en zusters. Christelijk geloof draait daar om: leven in relatie met Hem, elke dag weer, en deze relatie (laten) voeden in de eucharistie, liefst elke zondag. Gun de Heer de aandacht die Hem toekomt.

Een stap op weg naar volledige opname in de Kerk is het ontvangen van het Onze Vader en van de geloofsbelijdenis. Het is een symbolische handeling. Het Onze Vader is niet een gebed dat door theologen is ontwikkeld, maar dat wij van Christus hebben ontvangen. En wij geven het op onze beurt ook weer door. Probeer het regelmatig te bidden. Het bevat alles wat een goed gebed nodig heeft. De geloofsbelijdenis is eveneens een gebed, want het eindigt met ‘amen’. De geloofsbelijdenis is door de Kerk tijdens het concilie van Nicea in het jaar 325 vastgesteld, dit jaar dus precies 1700 jaar geleden. Het kwam tot stand op inspiratie van de Heilige Geest, dus in die zin hebben we het ook ontvangen. Het heeft al die eeuwen stand gehouden en vele stormen van de geschiedenis doorstaan. Daarmee getuigt het van een kracht die alleen van de Heilige Geest kan komen. Het omvat alles wat we als christenen geloven en het overstijgt, evenals het Onze Vader, vele kerkgrenzen en kerkmuren.

Geloofsleerling zijn we allemaal. Allemaal willen we, zoals Paulus zegt, Christus kennen. De weg daarheen is die van het geloof. Beste parochianen, laat je inspireren door het verlangen van de geloofsleerlingen om met de Heer te willen zijn. Beste geloofsleerlingen, laat je inspireren door de vasthoudendheid van de parochianen om met de Heer te willen zijn. Durf wat achter je ligt los te laten en reik naar wat voor je ligt: eenwording met God in Christus. Dat mogen we vieren met Pasen. En moge dat, ook na Pasen, ons ieders verlangen zijn en blijven. Laat je niet bang maken door wat gebeurt in de wereld. Jezus herhaalt voortdurend: wees niet bang, wees niet bevreesd, wees niet bezorgd. Ook dát geloof mogen we doorgeven, altijd weer! Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen