Preek 16e zondag in jaar B. Marc. 6, 30-34. Rust nu maar wat uit.

Moet je als christen, en in mijn geval als voorganger en geestelijke, altijd en overal beschikbaar zijn? Ik ken priesters en bisschoppen die zeggen van wel. Het is je roeping, zeggen ze dan. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat ook lange tijd heb gedacht. Echter, dan verwissel je roeping met plicht, wat niet hetzelfde is. Op het seminarie werden we er al op gewezen: het gaat je niet lukken om er altijd en overal te zijn en dat moet je ook niet willen, want anders val je om. Zover is het met mij gelukkig nooit gekomen, maar helaas heb ik collega’s na hun wijding toch zien omvallen, burn-out. Burn-out is een serieus maatschappelijk probleem en het begint op steeds jongere leeftijd. Er wordt zelfs al gesproken van ‘burn-on’, een chronische burn-out waarin men toch blijft doorwerken.

Geen zorgen, ik zat niet tegen een burn-out aan, goddank. Toch ben ik blij dat ik een sabbatverlof heb opgenomen. Ik had het eerder kunnen doen (je mag het in principe elke vijf jaar), maar steeds dacht ik: niet lullen, maar poetsen. Het evangelie van vandaag leerde mij om toch verlof op te nemen, al was het maar om een studie op te pakken. Jezus zegt tegen zijn leerlingen (en ook tegen Zichzelf): rust eens wat uit. Je zou verwachten dat Jezus als rabbi had gezegd: wacht maar tot de sabbat is, de joodse rustdag, dan mag je rusten. Die dag heeft God immers daarvoor geschapen. Nee, ze mogen ook nú rusten. Rust beperkt zich niet alleen tot de zondag. Echter, als je verder leest in het evangelie, dan komt er van die rust voor Jezus en zijn leerlingen weinig terecht. Er dringt zich weer een menigte op met de nodige verwachtingen. Je zou medelijden kunnen krijgen met de leerlingen, want ze kunnen weer aan de bak.

Het evangelie van vandaag is de aanzet tot het eerste grote broodwonder (er volgt nog een tweede in Marc. 8). Als je een drukke periode achter de rug hebt en er dringt zich al meteen een nieuwe aan, dan ben je geneigd te zeggen: nu even niet, maandag ben je de eerste. Zo reageert Jezus niet. Hij ziet de menigte en Hij wordt met ontferming bewogen, want ze zijn als schapen zonder herder. Moeten zijn leerlingen weer opdraven, die nauwelijks aan de rust toekomen die Jezus hen gunt? Het is maar de vraag of het de leerlingen zijn die het druk hebben. Het is veeleer Jezus die druk in de weer is. Het enige dat de leerlingen na het broodwonder hoeven te doen is het brood uit te delen. Het wonder wordt door Jezus gedaan.

Daarin zit een les voor ons. Met alles wat we doen, alle energie die we in de parochie steken, daarvan denken al snel dat wij het zijn die een wonder (kunnen) laten geschieden. Als de parochie of een bepaalde activiteit opbloeit, dan hebben we de neiging naar onszelf te wijzen: kijk, ons beleidsplan werkt, onze arbeid werpt zijn vruchten af. Zeker, wij leveren ons aandeel, maar de mens doet het randvoorwaardelijke, het is God die groeikracht geeft! Het kan geen kwaad je eigen invloed bij tijd en wijle te relativeren, soms ook even los te laten. Dat was voor mij een belangrijke les van het sabbatverlof. Gods Koninkrijk heeft zijn eigen dynamiek en groeikracht. Zo hoeven de leerlingen na het broodwonder alleen uit te delen wat Jezus hen geeft. Ze mogen uitdelen van het wonder dat Hij heeft verricht. De leerlingen – en dat geldt ook voor ons, want wij zijn ook zijn leerlingen – leven van zijn werk! Hij is het die het in onze handen legt, niet wijzelf.

De vakantieperiode breekt aan. We mogen rusten, en gelukkig iets langer dan de leerlingen van Jezus in het evangelie. Straks, als het seizoen weer begint, is er weer genoeg te doen in de parochie, op je werk en op school. Rust is een periode van bezinning. We mogen beseffen dat we leven van zijn werk. Want als je dat niet doet, dan ben je straks misschien wel beschikbaar, maar heb je niets om uit te delen! Ik wens u en jou een gezegende vakantie. Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen