Overweging bij de gedachtenis aan de heilige diaken Stefanus (26 december)

Meteen na Kerstmis (25 december) vieren we de gedachtenis aan de heilige Stefanus (26 december), een diaken die we beschouwen als de eerste martelaar van het geloof in Christus. Vol blijdschap hebben we de geboorte van Jezus gevierd en daags erna horen we van de vreselijk dood van Stefanus (Hand. 7, 54 t/m 8, 1). De Kerk heeft hierin al heel vroeg een verband gezien. Gisteren werd God in Christus op aarde geboren, vandaag wordt een mens, één van ons, in de hemel geboren.

Dat heeft alles te maken met Gods menswording in Jezus. De kerkvaders, theologen uit het begin van het christendom, zeiden: God wordt mens, opdat de mens God kan worden. We worden natuurlijk niet letterlijk God, maar zeker wel geestelijk. Want God die mens wordt neemt de hemel met zich mee. Waar God is, daar is hemel en waar hemel is, daar is God. God en hemel zijn één. Door zijn menswording ontvangen we eigenschappen die aan God toebehoren. Denk dan niet aan trucjes-doenerij, zoals in de film Bruce Almighty, alsof je met één knip met je vinger alle problemen kunt oplossen en iedereen je vriend is. Nee, je ontvangt iets dat veel kostbaarder is: de gave van vergiffenis. Vergeving schenken is iets dat in het jodendom alleen aan God toebehoort. Vergeet niet: dit was voor de Farizeeën de belangrijkste reden om Jezus te doden! Hij vergaf andermans zonden in Naam van God en dat was de mens ten strengste verboden.

Stefanus is feitelijk de eerste die van deze goddelijke gave gebruikt maakt. Kort voor zijn dood vergeeft hij zijn moordenaars. Hij schenkt hun vergiffenis en hij ziet de hemel geopend. Waarom zou ik moeten vergeven, vroeg mij iemand laatst. Wat schiet ik ermee op? Ik zou liever willen dat ik iemand kan genezen, zoals Jezus dat deed. Punt is: vergiffenis is genezing! Bovendien genees je niet alleen een ander, maar ook jezelf! Vergiffenis is getuigen van liefde en barmhartigheid voor de ander, omwille van de ander. En het goede willen en doen voor de ander, omwille van de ander is wat liefde is. Omdat je de ander vergeeft, win je die persoon voor de Heer.

Precies dát laat Stefanus zien. Hij vergeeft zijn belagers kort voor zijn dood. Onder hen bevindt zich iemand die een groot heilige zou worden: de apostel Paulus. Saulus, zoals Paulus aanvankelijk heette, stemde in met de dood van Stefanus (Hand. 8, 1). Maar later zou hij zich bekeren en een groot Christus-verkondiger worden. Stefanus laat zien dat vergiffenis méér doet dan je denkt. Je zaait iets dat kan uitgroeien tot iets groots. Het getuigenis van Stefanus herinnert ons hieraan. De dood van Stefanus, hoe wreed ook, draagt vrucht. Een mens is pas écht genezen als zich deze voor God gewonnen geeft! 

Daarom: vergeef een ander die je iets heeft aangedaan. Laat de hemel niet voor je gesloten blijven. Ik weet, vergiffenis schenken aan iemand die je tot op het bot gekrenkt heeft is niet eenvoudig. Ik ben de laatste om dat te ontkennen. Als je in zo’n situatie zit, waar moet je dan beginnen? Stefanus geeft ons het antwoord: bij het gebed. Voordat hij zijn belagers vergeeft, bidt hij eerst. In gebed kun je je hart openen en God vragen dat Hij je helpt.

Gods menswording in Christus roept ons op tot getuigenis. Welk getuigenis is mooier dan die van vergeving? Maak gebruik van wat je in Christus van God ontvangen hebt! Zoals God in Christus ieder van ons vergeeft, laten wij zo ook anderen delen in dit grote geschenk van liefde en genade. Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen