Nieuwjaarstoespraak 2025 vice-voorzitter Martijn Erkens

Beste parochianen, dierbare gemeenschap,

Ik wens u allemaal, ook namens de andere bestuursleden en het pastoraal team, het allerbeste voor dit nieuwe jaar. Ik wens u een Zalig nieuwjaar, zowel privé, zakelijk en kerkelijk.

Waar het hart vol van is…

De afgelopen dagen denk ik steeds aan de woorden: "Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over." Deze woorden raken mij bijzonder nu ik midden in het verlies van mijn oma sta. Mia, ze is mijn oma en uw medeparochiaan. Net na Kerst is zij overleden en op 7 januari is haar uitvaart. Ik merk dat ik bij het voorbereiden van deze toespraak automatisch inspiratie haal uit haar leven.

Gelukkig vond ik steun in de tekst uit het evangelie van Lucas. In hoofdstuk 6 staat: "Een goed mens brengt uit de schat van goedheid in zijn hart het goede tevoorschijn, maar een slecht mens uit zijn schat van slechtheid het slechte; want zijn mond spreekt waar zijn hart van overloopt." Mijn oma heeft mij veel van die schatten van goedheid meegegeven, die ik diep in mijn hart koester. Dat belooft iets goed, ook voor deze toespraak.

Mijn oma had het vermogen om haar hart te openen en te delen, zowel met haar familie als met de mensen om haar heen. Als bestuurder van onze parochie voel ik een soortgelijke verantwoordelijkheid: hoe zorgen we ervoor dat iedereen, vooral degenen die misschien niet elke zondag aanwezig zijn, zich toch gehoord, gezien en gewaardeerd voelen? Hoe kunnen wij als bestuur de openheid, die ik van mijn oma heb geleerd, in onze parochie brengen?

Hoewel openhartigheid belangrijk is, gaat dat niet altijd samen met de verantwoordelijkheid die we dragen als bestuurders. Er zijn momenten geweest, zeker het afgelopen jaar, dat mijn gelovige hart vol was van iets, maar mijn rol als bestuurder mij weerhield om werkelijk alles te zeggen wat mijn hart mij ingaf.

Waar is uw hart vol van?

Mag ik u vragen: waar is uw hart vol van? Nu we samen het oude jaar afsluiten en het nieuwe beginnen? Misschien van geloof, hoop en liefde – voor elkaar en voor God. Maar misschien ook van zorgen over de toekomst, van verdriet om wat we moeten loslaten, of van verlangen naar wat nog komt.

Terugkijken op 2024

Mijlpalen

2024 was een jaar van een belangrijke mijlpaal en van keuzes. We vierden het 12,5-jarig bestaan van onze parochie, een moment om dankbaar terug te kijken op alles wat we als gemeenschap hebben opgebouwd.

2024 was ook het sabbatsjaar van diaken Franck en pastoraal werker Johnny. Zij hebben beiden de tijd genomen om even afstand te nemen van hun dagelijkse werk in de parochie en tijd te maken voor zichzelf, voor anderen, en voor God. Inmiddels zijn ze met nieuwe energie terug. Franck kan sindsdien niet meer uitgepraat raken over bidden, en hoe bidden je kan – of eigenlijk moet – ‘blesseren’.

Daarnaast hebben we samen met locatieraden en vrijwilligers een missionaire visie voor de toekomst vastgesteld, met drie stevige pijlers:

1. Samenkomen op een uitnodigende, herkenbare en centrale plek.
2. Fysiek aanwezig blijven in alle regio’s van onze parochie.
3. Bouwen aan een geloofsgemeenschap door geloofskringen.

Besluitvorming kerken

Dat leidde eind van het jaar ook tot de keuze om voorbereidingen te treffen voor de besluitvorming over het sluiten van de kerken in Papendrecht en Zwijndrecht. Naar verwachting sluiten de kerken rond 2027 en 2030.

Vooruitkijken naar 2025

Afscheid van bestuursleden

In 2025 gaan we verder, maar helaas zonder twee gewaardeerde bestuursleden. Onze penningmeester Nico Maagdenberg, die al sinds 2012 actief is, stopt nu echt. En Fedor Vogel, die zich sinds 2016 heeft ingezet voor de communicatie van onze parochie, verlaat ons bestuur. Ik dank zowel Nico als Fedor voor alles wat zij hebben gedaan. Gelukkig blijven ze allebei, buiten het bestuur, nog betrokken als vrijwilliger in de parochie.

Keuze voor een centrale locatie

Komend jaar gaan we belangrijke stappen zetten om onze toekomstvisie werkelijkheid te maken. Zo werken we verder aan de routekaart die we hebben vastgesteld. Het kiezen van een centrale parochielocatie wordt een van die grote stappen. Dat mag niet zomaar één van de gebouwen worden, maar een echt thuis voor ons allemaal. We nemen daar de tijd voor – twee jaar – en daarna nemen we de tijd om te groeien in die nieuwe jas.

Start van geloofskringen

Daarnaast gaat het pastoraal team aan de slag met de eerste geloofskringen. Die kringen moeten meer worden dan zomaar groepjes mensen. Ze moeten bijdragen aan het versterken en opbouwen van onze gemeenschap. We moeten ervoor zorgen dat het geen ‘eigen kerkjes’ worden binnen onze grotere Kerk, maar plekken waar mensen verbonden zijn met elkaar én met de hele parochie.

Voortgang besluitvorming kerksluitingen

In 2025 zullen we ook verder gaan met de besluitvorming rond het sluiten van de kerken in Papendrecht en Zwijndrecht. We doen dat met zorg en aandacht voor onze parochianen. We weten dat het verlies van een vertrouwede plek moeilijk is. En dat er zorgen zijn over de mogelijkheden voor de oudere parochianen in onze gemeenschap. We zullen daarover met elkaar spreken. Praktisch gaan we komend jaar kijken naar mogelijkheden voor herbestemming van beide kerken en pastorieën.

Financiële opgave

Financieel stelt 2025 ons voor een opgave: we hebben een tekort van ruim 100.000 euro. Dit klinkt misschien als een sombere boodschap, maar het tekort komt onder andere door de keuze om te blijven investeren in ons pastorale team. We vinden het pastoraat ontzettend belangrijk. En juist nu, in deze tijd van veel initiatieven, hebben we hun kennis, ervaring en inzet hard nodig. We bedanken iedereen die de parochie steunt door het betalen van kerkbijdrage of het geven in de collecte, zodat het goede werk ook in de toekomst kan blijven doorgaan. Alvast bedankt voor uw gulle gaven in 2025, ook met de aankomende kerkbalans deze maand.

Een oproep aan u

We hebben niet alleen het pastorale team nodig, maar elkaar – allemaal. Kerkgebouwen bouw je van stenen, maar de Kerk bouwen we met mensen. Zoals elk jaar kunnen we alleen verder dankzij de inzet van vrijwilligers. Gelukkig zien we ook nieuwe mensen opstaan die, naast hun drukke leven, toch tijd vinden om iets te doen. Elke stem, elke schouder, elke hand telt. We hebben komend jaar hulp nodig bij de verschillend initiatieven voor de missionaire toekomstvisie, maar ook om onze parochie door te laten draaien. Dat kunnen we alleen samen mogelijk maken.

Lessen van mijn oma

Haar band met God en de kerk

Mijn oma voelde zich jarenlang thuis in de geloofsgemeenschap in Stadspolders. Toen die locatie in 2011 aan de eredienst werd onttrokken, verloor ze haar kerkelijk thuis. Dat maakte haar relatie met de kerk ingewikkelder. Hoewel ze daarna alleen nog met Pasen en Kerst in een andere kerk kwam, bleef haar geloof springlevend. In haar laatste jaren ging ze niet meer naar de kerk, maar werd haar gebedsleven veel serieuzer. Ze sprak altijd vol vuur over haar vertrouwen op God. Haar fysieke lijden was groot, maar haar dankbaarheid voor haar relatie met God was nog groter.

In de laatste weken van haar leven hebben we daar veel over gesproken. Eén vraag houdt mij sindsdien bezig: hoe blijven wij als gemeenschap verbonden met mensen die hun kerk moeten loslaten? Het is duidelijk dat God mensen niet zomaar loslaat, maar hoe zorgen wij ervoor dat zij hun plek in onze harten behouden? Hoe zorgen we ervoor dat ze naar de kerk kunnen als ze dat willen? Welke plek hebben zij in onze gemeenschap?

Ik denk dat we daar bij mijn oma sterker hadden kunnen doen. Toen ik haar vroeg of ze een uitvaart vanuit de kerk wilde antwoordde ze: "Kan dat nog wel? Ik ben al zo lang niet geweest!" Die woorden raken mij nog steeds. Niet omdat een kerkgebouw per se zo belangrijk is voor een “geloofwaardige” uitvaart, maar wel omdat de Kerk als geloofsgemeenschap op de achtergrond leek te zijn geraakt.

Haar dankbaarheid

Mijn oma leerde mij ook een andere belangrijke les. Zij was altijd dankbaar voor de tijd die wij samen doorbrachten. Ze heeft ons nooit verweten dat we haar niet vaak genoeg bezochten, maar ze sprak altijd expliciet haar waardering uit voor de momenten die we wél samen waren. Die houding, die dankbaarheid, is een les voor ons als parochie. Bijvoorbeeld tijdens Kerst, als het in de kerk veel drukker is dan normaal. We kunnen daar op twee manieren mee omgaan. We kunnen denken: "Waarom komen deze mensen niet vaker?". Of laten we hen elke keer weer voelen hoe welkom ze zijn – niet alleen bij binnenkomst, maar ook tijdens hun bezoek, bij het weggaan, en zelfs daarna. Laten we hen laten voelen hoe welkom ze zijn, elke keer dat ze over onze drempel stappen. Net zoals mijn oma dat altijd deed: ze was dankbaar voor het nu.

Kerk in de maatschappij

Ik wil bijna afronden, maar niet zonder u te waarschuwen. Want er is een risico dat we in 2025 vooral met onszelf bezig zijn – met onze centrale locatie, onze geloofskringen, en onze gebouwen. Maar we mogen niet vergeten dat we midden in de maatschappij staan. Als parochie hebben we een opdracht: er zijn voor onze naasten en een licht zijn in deze wereld. En dat licht mag niet alleen schijnen met Kerst of Pasen, of bij huwelijken en uitvaarten. Nee, dat licht moet elke dag opnieuw stralen. Het is goed en belangrijk om na te denken over bestuurlijke en organisatorische zaken. Maar laten we in ons hart vooral ruimte blijven geven aan God en aan onze medemensen. Want het mag duidelijk zijn: waar uw hart van vol is, daar loopt uw mond van over.

Samen het nieuwe jaar beginnen

Tot slot wil ik u allemaal bedanken. Bedankt voor uw betrokkenheid nu, voor uw inzet en steun in het afgelopen jaar, hoe groot of klein die ook was. Alles wat we als parochie hebben bereikt, is dankzij u mogelijk geweest. Ik hoop dat we u ook in 2025 vaak mogen ontmoeten in onze parochie. Laten we ons samen inzetten om een uitnodigende parochie te zijn, waarin eenieder zich thuis kan voelen, zijn of haar geloof kan beleven en zijn of haar talenten in kan zetten.

Waar ons hart vol van is, daar zal onze mond van over lopen. Laten we ervoor zorgen dat onze woorden getuigen van de hoop, het geloof en de liefde die ons dragen. En laten we dit nieuwe jaar beginnen met gebed, waarin we alles wat in ons hart leeft, leggen in de handen van God.

Martijn Erkens, vice-voorzitter parochiebestuur

Aansluitend op de nieuwjaarstoespraak heeft pastor Sander het gebed verzorgd.