Sinds 2013 worden er in Dordrecht elk jaar twee splinters (reliek) van het Kruishout van Christus in processie rondgedragen door de binnenstad. Het startpunt is de Grote Kerk waar de splinters in de Middeleeuwen ooit werden vereerd en het eindpunt vormt de Antoniuskerk (schuin tegenover het centraal station) waar de reliekhouder met de splinters na de processie teruggebracht wordt naar een eigen rustaltaar achter in de kerk. De processie vindt als regel plaats op de eerste zondag na het Hoogfeest van Petrus en Paulus op 29 juni.

De organisatie van de processie is in handen van een broederschap die de naam draagt: ‘Broederschap van het Heylighe Hout van Dordt’. Aan het hoofd van die broederschap staat een deken die deel uitmaakt van een bestuur dat uit een beperkt aantal personen bestaat. Daarnaast zijn er de vrienden van de broederschap die op velerlei terrein hand- en spandiensten vervullen. Ook is het altijd mogelijk om als vriend toe te treden tot de broederschap.

De verering van het heilig Hout gaat terug op een Middeleeuwse legende die verhaalt hoe de beide splinters via een koopman uit Brugge uiteindelijk in Dordrecht terechtkwamen. De splinters werden in een gouden kruis op een altaar in de Onze Lieve Vrouwe Kerk (thans: de Grote Kerk) geplaatst. Toen de reliek (met de splinters) na een grote brand ongeschonden werd teruggevonden, ontstond daar een grote verering voor. Dordrecht werd een heuse bedevaartsplaats. Tijdens de Reformatie werd de reliek overgebracht naar Vlaanderen om pas in de jaren vijftig van de vorige eeuw in Dordrecht terug te keren.

De broederschap onderhoudt op dit moment contacten met andere broederschappen in het land, zoals bijvoorbeeld met de broederschap uit Schiedam, Delft, Weert en Susteren. Dat contact houdt in dat men elkaar over en weer informeert en deelneemt aan elkanders processies.

Door deel te nemen aan een processie proberen we deelachtig te worden aan een diepere, religieuze werkelijkheid die het hier en nu overstijgt en op haar beurt, zo geloven we, van invloed is op ons dagelijkse doen en laten. Het lopen van een processie is bijgevolg geen puur doelmatig handelen maar eerder een voortgaan, liever nog: een voortschrijden.